Z okazji Dnia Sybiraka przedstawiamy wiersz naszej mieszkanki Pani Bronisławy, która pięknie opisała swoje przeżycia podczas zesłania na Syberię.
OJCZYZNA ZIEMIA UKOCHANA
Ojczyzna ziemia nasza ukochana w trzydziestym
dziewiątym cała krwią zalana.
Nie dość, że Polskę na pół rozerwali.
Jeszcze Polaków na Sybir wysłali.
Dziewiąty luty będziemy pamiętali.
Przyszli Sowieci i gdy wszyscy jeszcze spali
i nasze dzieci na sanie wsadzili.
Na główną stację nas podwozili.
O straszna chwila, o straszna godzina
Rodziców swoich bólów zapomina.
Ale też owej zapomnieli chwili, gdy
nas w zimny wagon jak do trumny wsadzili.
O żegnaj Polsko, żegnaj chato miła,
o żegnaj ziemio, która nas karmiła,
żegnaj słoneczko, gwiazdy złociste.
My odjeżdżamy z ziemi ojczystej.
Cztery dni Polską ziemią my jechali,
choć my ją tylko przez szpary żegnali.
W piąty dzień maszyna Sowiecka ryknęła.
Jakby sztyletem każdego przebiła.
Mijają doby, tygodnie mijają.
I tak jedziemy dalej i dalej.
Czwartego marca stanęła maszyna.
Już inny transport się z nami zaczyna.
Jedziemy autem a potem saniami
Przez śnieżną tajgę górami lasami.
O smutna była nasza karawana.
Kipiatok z chlebem dali nam co rano.
Dzieci zmarznięte z sani wypadali
A na noclegach umierali – zostali.
