Moja droga Biblioteko!
Muszę Ci opowiedzieć historię, którą na wczorajszych urodzinach przypomniała nam mama.
Kiedyś w czasie ferii pojechałem z rodzicami na wieś do rodziców taty, a moich dziadków. Byliśmy tam całe dwa tygodnie. Codziennie wieczorem przychodził do nas sąsiad Wiesiek, taki prawdziwy chłop, w gumiakach i kufajce. Zabawny był, czasem opowiadał jak się kiedyś żyło i jacy wtedy ludzie ze wsi byli zacofani. Jak bali się diabłów, duchów i niewiadomo czego jeszcze. Wtedy babcia powiedziała, że ona wierzy w duchy i zażartowała, że nawet potrafi je wywoływać przy pomocy kart.
- No Weronika, to musimy zrobić seansik- powiedział sąsiad.
- A daj mi spokój. Co ja nie mam co robić, tylko duchy wywoływać?- odburknęła babcia
Wiesiek się uparł, codziennie marudził i marudził, z reszta ja z tatą też, więc babcia w końcu się zgodziła.
- Jutro o północy – powiedziała i poszła do siebie.
Sąsiad przyszedł już o dwudziestej, bo nie mógł wytrzymać w domu. My z ojcem też siedzieliśmy jak na szpilkach. Wszyscy byliśmy tak podekscytowani, że nie zauważyliśmy nawet, kiedy babcia przestawiła zegar z 22 na 24. Zawołała nas do swojego pokoju, gdzie stał już przygotowany stół i paliły się świece. Usiedliśmy, rozejrzałem się. No nie powiem, nastrój był, babunia się postarała.
- Rozłożę karty i będziemy wywoływać Marię Konopnicką- powiedziała babcia.
